Gedurende de hele quarantaine gaf de filosoof en communicator Emmanuel Tourpe (Franse site) ons het genoegen om zijn minicursussen communicatie op onze blog te delen.
Met het 12e opus komen we vandaag we aan het einde van deze reeks. De pen van Emmanuel heeft ons inzicht gegeven in de bijzonderheden van visuele en mondelinge communicatie, in de leugens van communicatie, in trucs om beter te communiceren en in massamanipulatie.
Ik kan alleen maar waardering hebben voor zoveel kennis en Emmanuel bedanken voor zijn vrijgevigheid.
Minicursus communicatie nr. 12
Niets is moeilijker dan communicatie
Niets is belangrijker dan haar
Aan het eind van deze “minicursus communicatie ” is één ding duidelijk geworden. Ten eerste is communicatie niet dezelfde als die uit de jaren ’80 onder de cocaïne, uit de grote jaren van Jacques Attali of van pathetische diva’s zoals Beigbeder. Ze is niet het voorrecht van de golden boys die een wereld van snel geld domineren met een plotselinge inval of een gemakkelijke slogan. Ze is een te ernstige zaak om aan de adverteerders over te laten: behalve de psychologische dimensies omvat ze metafysische wortels, spirituele hoogtepunten, relationeel meesterschap, een engagement tot waarden en vooral een diepgaand begrip van de bronnen van de menselijke essentie.
Niemand kent het uiteindelijke gevolg van een boodschap die evenzeer toebehoort aan degene die ze hoort als degene die ze uit.
Het moeilijke aan communicatie: iedereen weet dat ze onmisbaar is, maar niemand beseft in welke mate, niemand kent alle recepten. Er bestaan weliswaar “trucs” die door marketingscholen of communicatiefaculteiten worden aangeleerd om het gemakkelijker te maken. De meeste daarvan werden uitgevonden tijdens het interbellum toen communicatie werd verward met propaganda. Maar de jaren zestig van de vorige eeuw toonden overal aan hoe beperkt deze gadgets en trucs zijn en slechts fungeren als een basiskader voor communicatie. Toen de Cultural Studies, de Konstanzer Schule, de Uses and Gratification Theory (Engelse site) of Umberto Eco bijna op hetzelfde moment de constitutieve rol van de ontvanger, de lezer, de toehoorder in de communicatie ontdekte, verdween er een dogma: dat van een mogelijke beheersing van de boodschap door de verzender, het medium, de reclame. Niemand kent het uiteindelijke gevolg van een boodschap die evenzeer toebehoort aan degene die ze hoort als degene die ze uit.
Zelf kan deze boodschap niet zomaar toevallig uit een product ontstaan, op de wijze van de Griekse sofisten die zich sterk maakten dat ze alles en het tegendeel ervan konden aantonen. Als communicatie in wezen geschiedenis, vooruitgang, ontwikkeling en een constante herstart is, kan ze niet geworteld zijn in leugens en manipulatie. Hoe meer ze uit de innerlijke diepte komt, hoe meer ze een manifestatie van ziel en wezen is, des te succesvoller en stralender ze is. Er is alleen sprake van communicatie als er een bron is van waaruit een stroom ontspringt. Iemand die iets aankondigt en liegt, communiceert niet. Hij hanteert het beeld en dat zal zich tegen hem keren. Communicatie is een cirkel waarin het ware, het goede en het mooie een onderlinge stroom vormen. Als we ons niet onderdompelen in haar innerlijke dans, dan blijft communicatie als een oppervlakkig schuim dat verdwijnt zodra het tevoorschijn komt.
Uiteindelijk is communicatie – veel meer dan politici, wetenschappers en bedrijfsleiders denken – de kern van alle menselijke activiteiten, omdat het de kern van de essentie van de mens activeert: zijn vermogen tot gemeenschap. We zijn geen naast elkaar levende individuen, maar wezens in een relatie die alleen voor elkaar bestaan en die voor hun bestaan eigenlijk alleen maar beschikken over de kracht om te spreken en lief te hebben.
Posted in Diverse.
