Arash Derambarsh (Engels) is in volle vlucht ontploft. Hij is jurist en politicus, die ontving wat hij op zijn blog (Frans) de “Nobelprijs voor duurzame ontwikkeling” noemt (de Win win Award [Engels]) en die zich zijn doctoraat in de rechten zag ontnomen worden wegens plagiaat (Frans). Zijn doctoraatsthesis bleek voor 92% geplagieerd te zijn.
De nepthesis vormde het element waardoor het bedrog werd ontdekt. Maar voor een ontmaskerde bedrieger blijven honderden andere elementen onontdekt, goed beschut. Laten we eens dieper ingaan op de zaak Arash Derambarsh en wat deze ons leert over onze selectie- en promotieprocedures in het algemeen.
Een anoniem collectief laat het bedrog op klaarlichte dag exploderen
Arash Derambarsh leek als advocaat bij de balie van Parijs, arts en plaatsvervangend burgemeester van Courbevoie (Frankrijk) een perfect voorbeeld van de Franse meritocratie. Hij had alle geledingen gepasseerd en, ondanks enkele tegenslagen, een doctoraat in de rechten verdiend dankzij een doctoraatsthesis met als titel: “Fichiers de police, un encadrement légal et sociétal dans un environnement controversé” (Politiedossiers, een juridisch en maatschappelijk kader in een omstreden omgeving). Deze thesis, die in 2015 werd verdedigd, was niet openbaar gemaakt en stond onder “embargo” voor een periode van … 32 jaar. Dit betekent dat de thesis gedurende een ongewoon lange periode niet beschikbaar zou zijn (meestal kunt u een embargo voor 5 jaar aanvragen). Deze thesis zal uiteindelijk slechts uit een hoop copy/paste blijken te bestaan. Na aanklacht door een collectief dat in februari 2020 onder de bijnaam “Thèse et synthèse” op mysterieuze wijze op Twitter verscheen, barstten er vermoedens van plagiaat los. Dit anonieme account ontleedde het “werk” van Arash Derambarsh en concludeerde dat het voor 92% uit plagiaat bestond (exclusief de literatuurlijst).
Het synthesedocument (Frans) dat werd openbaar gemaakt is overweldigend, vooral voor de ex-arts, want te midden van de copy/paste van verslagen van de Assemblée nationale, de Europese commissie, vinden we ook passages uit Que Sais-Je n°3856 (omslag hiernaast) en uit Wikipedia. Dat is schrijnend voor hem die dacht aan de controle te ontsnappen door een 32-jarig embargo op zijn scriptie te verkrijgen. Dit is nog nooit eerder vertoond. Het is ook vervelend voor de universiteit Sorbonne Paris I, die heeft gefaald door het werk te valideren, hoewel ze sinds 2012 over anti-plagiaatsoftware beschikt.
De nep-doctoraatsthesis was het onthullende element achter het bedrog
In deze zaak kon de bedrieger worden ontmaskerd door zijn een werk (zijn thesis), dat hij had gemaakt om de hoogste academische titel te behalen: die van Doctor. Er zijn echter tal van garanties om een dergelijk affront te voorkomen:
- enerzijds een onafhankelijke en gespecialiseerde scriptiejury
- anderzijds publicatie in peer-reviewed tijdschriften (voor theses met artikelen)
Het gebruik van anti-plagiaatsoftware moet eigenlijk dus alleen een formaliteit zijn als de eerste twee filters goed werken. De onthulling van het plagiaat a posteriori (5 jaar na de verdediging) brengt de jury, wiens onafhankelijkheid en specialisatie bij deze gelegenheid in twijfel wordt getrokken, dus in diskrediet.
Eén ontmaskerd bedrog, hoeveel andere zijn er al onopgemerkt gebleven?
Bedrog, een plaag die het universitaire kader overstijgt
Ook het bedrijfsleven zit vol bedriegers die surfen op hun ervaringen, prestaties, diploma’s. Om hun hersenspinsels te verifiëren zijn controlesystemen nodig. Deze systemen kunnen objectief en feitelijk zijn, of volledig bevooroordeeld (bijvoorbeeld een selectiecommissie). Zonder sterke en onbuigzame garanties lopen bedrijven het risico bedriegers in hun midden te verwelkomen, wat pas zal blijken nadat ze de zaadjes van hun chaos hebben gezaaid.
In zijn boek over de Trump-administratie beschrijft John Bolton hoe Donald Trump in de zak van Noord-Korea werd gestoken door vriendschapsbrieven. Over een van deze brieven schrijft Bolton:
Het was alsof deze brief was geschreven door Pavlov-kenners, die perfect wisten hoe ze Trump moesten bespelen om zijn eigendunk te stimuleren.
(Originele tekst: “it was as if the letter had been written by Pavlovians who knew exactly how to touch the nerves enhancing Trump’s self-esteem”).
Bedriegers beschikken, net als in de anekdote van Bolton, over de kwaliteit van het woord, het creëren van illusies dankzij zeldzame en gekozen woorden. Als doorwinterde stroopsmeerders weten zij een akkoord te bereiken met degenen die, door hun charmes, de klassieke waarborgen vergeten. Met modewoorden (“circulaire economie” of “duurzame ontwikkeling” voor Arash Derambarsh, “data” of “flexibiliteit” voor andere bedriegers in de bedrijfswereld) vormen ze betekenisloze zinnen en even grote rookgordijnen in het aanschijn van hun incompetentie. Als de rook verdwijnt, komt het bedrog tevoorschijn. Maar dan het is te laat.
Remedies tegen bedrog: controles en tests op alle niveaus
De zaak Arash Derambarsh leert ons dat er iemand in zijn zoektocht naar erkenning ten koste van alles, werd betrapt. Het grove bedrog werd ontdekt omdat er een document was gemaakt dat een vervalsing bleek te zijn. De thesis was dus element waardoor het bedrog werd ontdekt. Geen document, geen sancties.
Ik pleit er dan ook voor dat elk selectie- of promotieprocedure een verifieerbaar papieren spoor achterlaat. De dreiging van een toekomstige sanctie zal sommigen die het er vandaag al te gemakkelijk vanaf brengen, doen nadenken. Ook degenen die snel een blanco cheque zouden geven aan een potentiële bedrieger. Er bestaan al mechanismen om diploma’s te controleren (bijvoorbeeld CV-trust), maar hoe zit het met de professionele verwezenlijkingen? Meestal primeert de verklaring en zal de toekomstige werkgever in het gunstigste geval genoegen nemen met enkele referenties (die vooraf zijn verwittigd). Het oordeel over de talloze fake “aanbevelingen” op Linkedin, om u een idee te geven van het fenomeen, laat ik aan u over.
De oplossing? Een schriftelijke aanbeveling die bindend is voor de schrijver ervan. Zou ik een overgewaardeerde aanbeveling doen als ik weet dat die tot een averechts resultaat kan leiden? De bedrieger heeft “medeplichtigen” nodig om het bedrog vorm te geven. Hem van medeplichtigen beroven is hem het vermogen ontnemen om kwaad aan te richten.
Posted in Onderzoek.
