Dit is een van de meest interessante artikelen die ik de afgelopen weken heb gelezen. Het artikel (tekst in het Engels) van Nick Abouzeid op Medium belicht enkele aspecten van de deeleconomie die nog niet bekend zijn in Europa; of hoe de lancering van de Uber creditcard een van de meest te duchten “Big Data”-strategieën verbergt.
Deel 1: Uber biedt een eigen creditcard aan
Abouzeid start met een driedelige analyse van de zopas gelanceerde creditcard van Uber en de achterliggende strategie ervan.
Wellicht weet u het nog niet, maar Uber heeft in de Verenigde Staten een eigen creditcard gelanceerd, iets wat voor ons in Europa volstrekt ongepast kan lijken (waarom zou een online platform of winkelier een eigen creditcard lanceren?), maar dit is helemaal niet ongebruikelijk in de Verenigde Staten.
Deel 2: de creditcard van Uber creditcard is zeer competitief
In een tweede deel bewijst Abouzeid met ondersteunende cijfers hoe competitief de door Uber aangeboden creditcard is. Deze biedt tot 4% cashback-korting. Nogmaals, dit mechanisme is buiten de Verenigde Staten niet erg bekend; in Europa wordt slechts een handvol creditcards gebruikt om ‘punten’ te verzamelen, die in het kader van een getrouwheidsprogramma vervolgens kunnen worden uitgewisseld (zie bijvoorbeeld de marktstudie de we publiceerden over creditcards van luchtvaartmaatschappijen).
Zoals Abouzeid verklaart, “[de Uber-kaart] verslaat bijna alle creditcards op de markt op het vlak van restaurantkortingen. Omdat Amerikanen heel vaak uit eten gaan, is het gemakkelijk te beseffen wat deze markt vertegenwoordigt en hoeveel transacties ze opbrengt. Dit brengt ons bij het derde deel van het artikel: de Big Data-strategie van Uber.
Deel 3: Uber wil gebruik maken van de gegevens die worden verzameld via zijn creditcard
Abouzeid bevestigt dat Uber achter de lancering van zijn creditcard eigenlijk een strategie volgt voor het verzamelen en gebruiken van de transactiegegevens van zijn klanten. Ik moet toegeven dat zijn theorie overtuigend is. De inspanningen die Uber doet om de beste aanbiedingen op de markt te overtreffen en zo informatie over restaurantuitgaven te krijgen, bevestigen de geloofwaardigheid van een datamining-strategie. Uber wil alles te weten komen over uw consumptiegewoonten om al uw wensen te kunnen voorspellen en te bevredigen. Deze strategie is essentieel om goede gerechten aan te kunnen bevelen aan de gepaste persoon, op het gepaste moment en op de gepaste plaats. Zo konden de ‘fantoomkeukens’ van Uber, waarover we al in een ander artikel spraken, goed gedijen.
Conclusies
De kern van dit artikel is een creditcard, de creditcard van Uber, waar weinig mensen van op de hoogte zijn. Er is nog een ander verstorend element van de horecasector, namelijk de ‘fantoomkeukens’ van Uber, die ernaar streven de werking van de horeca te wijzigen.
Ondanks mijn eerste positieve ervaringen met Uber moet ik toegeven dat mijn weerstand tegen hun model alleen maar is toegenomen. Het gebruik van Uber brengt inderdaad niet te verwaarlozen maatschappelijke kosten met zich mee: ten eerste omdat de consumptie ten koste gaat van sommige slecht betaalde anderen (chauffeurs en leveranciers), en ten tweede omdat de winsten naar belastingparadijzen worden versluisd.
Ik begrijp de logica achter de ‘fantoomkeukens’ (zie ons artikel over dit onderwerp): verminder de vaste kosten die verbonden zijn aan het voldoen aan de vraag en zet ze om in variabele kosten. Dat is vanuit economisch oogpunt perfect logisch. Maar houden we ook rekening met de maatschappelijke gevolgen van een dergelijk ontwrichtend model in de horeca (een sector die al met lagere winstmarges werkt). Zal dit enerzijds niet leiden tot een verslechtering van de arbeidsomstandigheden, meer woestijnvorming in de stadscentra en een verarming van het aanbod aan restaurants, die alleen maar zullen aanbieden wat op basis van voorspellingen zou kunnen ‘werken’? Willen we allemaal niets anders meer eten dan ramen, sushi en andere burgers?
Posted in Marketing.
