Mijn eerste artikel van 2015 had als titel “En als we het nu eens over liefde hadden”, om eraan te herinneren dat niet alles slecht is en dat er mensen zijn met echt wel mooie ideeën. Slechts 48 uur na dit artikel begonnen de terroristische aanslagen in Parijs. Ik was woensdag erg aangeslagen en had de dagen erop helemaal geen energie om iets te schrijven. Wat voor zin had het nog.
Wat had ik überhaupt nog kunnen doen over zo’n bijkomstig onderwerp als marketing, na die dramatische gebeurtenissen ons recht in onze ziel troffen?
Ik wil dit eerste artikel op bescheiden wijze opdragen aan de 17 slachtoffers van de drie aanslagen.
Mijn inspiratie daarvoor vond ik in de debatten deze week over de oorzaken waarom mensen, geboren in Europa, terroristische aanslagen plegen, ver weg van het slagveld in het Midden-Oosten.
Politici hadden uiteenlopende verklaringen, zoals de ontwrichting van het gezin, foute ontmoetingen tijdens het verblijf in de gevangenis en de daaruit ontstane radicalisering. Helaas is er weinig te beginnen tegen spanningen tussen ouders, de daaropvolgende echtscheiding en kinderen die er het slachtoffer van zijn; ik denk dat er veel meer te zeggen valt over de tweede oorzaak, met name het pad naar radicalisering.
De zoektocht naar een levensdoel
Waarom ik erover nadenk, is omdat het pad naar radicalisering ook te maken heeft met de maatschappij waarin we leven en wat we ervan gemaakt hebben. In de jaren ’60 en ’70 dreef radicalisering de jongeren (waarvan sommigen nu politicus zijn) naar het communisme. Vandaag de dag bestaat revolte nog altijd, maar de gevolgen ervan leiden soms tot nooit gezien geweld. Een hypothese is misschien dat de maatschappij 30 à 40 jaar geleden nog in staat was om het enthousiasme van revoltes te milderen. Het werk en de verwachtingen die de maatschappij bood, gaf de burger kans op geluk. Het geluk om er mee aan bij te dragen, om een gezin te stichten, kortom het geluk om zich nuttig te voelen. Meer nog, 30 tot 40 jaar geleden kwam onze maatschappij haar belofte van gelijkheid na door eenieder een deel van dat geluk te bieden.
Ongelijkheid leidt tot revolte
De huidige maatschappij is nog nooit zo ongelijk geweest. Luister naar wat economen over de hele wereld zeggen (Stiglitz, Piketty en nog anderen). Er werd een, bijna onbeheersbaar, monster gecreëerd dat het grootste deel van de bevolking “verorbert” ten voordele van enkele welgestelden. De middenklasse, het fundament van een positieve maatschappij, verdwijnt momenteel, en met haar elke kans op geluk.
Wat ik wil benadrukken, is dat de kloof tussen rijk en arm tot enorme frustraties leidt bij de mensen. Frustraties die nog sterker worden door de drift van onze consumptiemaatschappij. Bij onze medeburgers, gefrustreerd en ongelukkig door zoveel onrecht, is er een klein aantal (gelukkig maar) dat ertoe wordt ertoe aangezet om andere wegen te zoeken om zin aan hun leven te geven. En het resultaat daarvan is wat we de voorbije week zagen.
Winst, almaar meer winst
In vorige artikels zei ik dat ik pessimistisch was over hoe onze maatschappij evolueert. In wat ik recentelijk las, is er niets wat me van gedachte doet veranderen. Ik ben nog altijd bezorgd.
Ik zie bedrijven die zich op hogere winstmarges concentreren en alle andere indicatoren verwaarlozen (om de aandeelhouders te plezieren); ik zie ondernemingen beslissingen nemen met verschrikkelijke gevolgen op menselijk vlak; ik zie bedrijfsleiders beslissingen op korte termijn nemen om hun bonus te verhogen. Die beslissingen op korte termijn zijn ten gunste van enkelingen aan de top, maar zij die onderaan de ladder staan worden er op de lange termijn het slachtoffer van. Organisaties moeten door een beperkt aantal mensen geleid worden, maar laat me de vraag stellen: hoe kan het lot van zoveel mensen afhangen van de vage beslissingen van enkelingen.
Misschien staat er een nieuw soort ondernemer op
De polarisering van onze maatschappij kan op lange termijn misschien een voordeel zijn. Met zoveel werklozen en de stijging van de armoede, maken we misschien het ontstaan van een nieuwe generatie werknemers mee. Mijn generatie, geboren in de jaren ’70, werd grootgebracht met de overtuiging dat de vergelijking “One Company = une carrière” geen enkele zin meer had. De nieuwe generaties (X, Y) kunnen effectief in totale flexibiliteit geloven. Elkeen onder ons als een zelfstandig ondernemer die zijn vaardigheden verkoopt aan een nieuw soort bedrijven; kleiner, flexibiler, wendbaarder, wat zou toelaten de vaardigheden ad hoc te kunnen gebruiken wanneer ze effectief nodig zijn. Sommige vaardigheden zullen nog voortdurend nodig zijn, andere alleen nu en dan.
Wat denkt u ervan? Gelooft u nog in onze maatschappij?
Wat denkt u, beste lezer, van onze maatschappij? Gelooft u er nog in? Kunnen we nog veranderen? Zal ze binnen 100 jaar nog bestaan?
Denk hierover na in het licht van wat vorige week is gebeurd en stuur me een mail. Sta op en deel uw visie.
Photo : copyright Brian Talbot via Flickr
Posted in Diverse, Marketing.
