Onlangs werd een kennis van mij op 61-jarige leeftijd ontslagen. Hij voelde het aankomen en vocht er enkele maanden tegen, totdat hij uiteindelijk de armen liet hangen en zijn lot aanvaardde. Met droefheid moest hij uiteindelijk accepteren dat hij overbodig was geworden en verliet hij de onderneming waarvoor hij 14 jaar werkte.
Nog meer dan de pijn van het ontslag was ik diep geraakt door het gevoel dat zich van hem meester maakte: dat van overbodig te zijn geworden.
Ik zag hem overgaan van revolterend en gemotiveerd gedrag naar gelatenheid en vermoeidheid.
Ik zag hem overgaan van vertrouwen in zijn mogelijkheden naar de overtuiging dat hij niet meer kon dienen voor zijn werkgever.
Bij zijn afscheid die fameuze vrijdag had hij tranen in de ogen; ik vroeg me af wat iemand moet voelen bij een verplicht afscheid van zijn werk, wetende dat zijn actieve leven die dag stopt.
Ik zag hem die fameuze vrijdag zijn bureau verlaten, buitengaan zonder dat zijn collega’s een blik met hem kruisten, zelfs niet naar hem omkeken.
Terugdenkend aan die fameuze vrijdag, vroeg ik me het volgende af:
Waarom hebben senioren de reputatie van overbodig te zijn, van de energie te missen om de uitdagingen van de onderneming aan te gaan?
Waarom maken bedrijven zich zo weinig zorgen over diegenen die zoveel jaar van hun leven beroepsmatig aan het bedrijf hebben gewijd?
Ik ben niet geschokt door het ontslag op zich. Soms is het een noodzakelijk kwaad.
Maar ik ben echt geschokt door het gebrek aan respect van sommige bedrijven. Niemand verdient het om behandeld te worden alsof hij of zij overbodig is geworden. Niemand. Punt aan de lijn.
Wij hebben allemaal onze goede kanten en een onderneming heeft de verantwoordelijkheid ieders competenties zo goed mogelijk « benutten ». Ondernemingen die zich die moeite niet getroosten, verdienen ons respect niet.
Posted in Diverse.
