Na mijn bezoek aan het salon Gourmet food&Wine bleef ik achter met een vreemd gevoel: dat van lange en eindeloze herhalingen.
Elke stand leek wel een kopie van de andere: gaande van exotische kruiden in de vreemdste verpakkingen tot Espelette-peper in al zijn vormen tot je er misselijk van werd en zeevruchten in verschrikkelijk schreeuwerige verpakkingen, alles netjes uitgestald op nep oudgemaakte rekken gemaakt door Chinese kinderhanden. Wat een lange zin; ik moet even naar adem happen.
De maat is voor mij vol en ik wil mijn ongezouten – Espelle-zout vanzelfsprekend – mening zeggen.
Een homogene markt
Niets springt nog in het oog. Vernieuwing gebeurt bij de verpakking en we zitten aan het toppunt van marketing als bedrijven uit de voedingsmiddelensector al tevreden zijn om de verpakkingen te maken voor producten die elders gekocht zijn. We zitten in de eeuw van de voedingscommunicatiedeskundigen, marketeers van het lekkere eten die u een verpakking verkopen tegen de prijs van de inhoud. Wat een ontgoocheling!
Waar zijn de echte liefhebbers van het product, de echte ambachtslui die ons kunnen ontroeren met hun gastronomische prestaties? Jean-Pierre Coffe, kom vlug terug!
Ambachtslui die toegeven aan het gemak of die 50 jaar achter blijven
De echte ambachtslieden lijden aan een zeldzame tweeslachtigheid: of ze kopiëren de professionele communicatiedeskundigen met hun glazen verpakkingen en zwart etiket, of ze gaan door met hun wonderlijke etiketten in gotisch geschrift met wapenschilden en médailles van het ‘concours agricole’. Tussen die twee uitersten ligt een enorme woestijn: het lijkt wel de Atacamawoestijn, want het regent er nooit. Niet de minste druppel inspiratie lijkt er te vallen op het zand van deze creatieve woestenij.
Het einde van de kleine kruidenier is nabij
Maar wie moet men de steen toewerpen? Als het nu eenmaal verkoopt, waarom er dan niet mee doorgaan? Uiteindelijk houdt de klant ervan. Vooreerst de neo-kruideniers die proberen hun leven te veranderen door zich met lijf en leden in deze nieuwe activiteit te gooien om zo weer zin aan hun leven te geven (bedenk dat we alles doen om hen te helpen door hun volledige franchises aan te bieden, met sleutel op de deur, of liever met kunstmatig verouderde meubels tegen de muren, zou ik moeten zeggen).
En dan de eindverbruikers, bedwelmd door Top Chefs en andere kookwedstrijden die ons om de oren vliegen.
HELP! Wanneer stopt dit nu? Als de consument genoeg heeft van zijn ‘top chef’-neigingen en dan merkt dat men hem als een achterlijke idioot beschouwd.
Licht aan het einde van de tunnel
Gelukkig zijn er hier en daar nog intelligente mensen die het beste uit het proces en het product halen, en daarbij toch modern blijven in hun presentatie. Zij overspelen hun kaarten niet. Zij geven voorrang aan het product.
De toekomst komt eraan; die toekomst is er één van evenwicht, van het redelijke en van de weigering om uiterlijke schijn te gebruiken om de middelmatigheid of banaliteit (het ene sluit het andere niet uit) van een product te maskeren.
Op het moment dat ik dit artikel schrijf, zit ik in de trein naar Brussel en ben ik eigenlijk een beetje bitter. Dit artikel zal me wellicht de toorn van sommmigen opleveren, maar dat is dan maar zo. Ik geloof in mijn mening en heb mijn geweten. Ik zal argumenteren en discuteren met diegene die dat wil.
Ik ken overigens iemand (hij wel zal weten wie ik bedoel), lezer van het eerste uur die ik tegenkwam op een salon, die me niet zal tegenspreken. Dit artikel is aan hem gewijd, hij die voor alle anderen een weg wist te banen voor een leger aan volgers.
Posted in Marketing, Strategie.
